BbPN został utworzony na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1993 roku, jako 18-ty z kolei polski park narodowy. Obecnie, spośród 23 polskich parków narodowych BbPN jest największym parkiem narodowym i jednym z większych w Europie. Położony jest w województwie podlaskim, na terenie pięciu powiatów i czternastu gmin. Granica Parku, od momentu powstania, nie uległa zmianie. Park powstał w celu ochrony rozległych torfowisk Kotliny Biebrzańskiej oraz niewielkiego fragmentu Wzgórz Sokólskich. Jego powierzchnia wynosi 59 223 ha, a otuliny Parku 66 824 ha. Powierzchnia ochrony ścisłej wynosi 7 494 ha, ochrony czynnej 26 145 ha, krajobrazowej 25 584 ha.
Obok ekosystemów leśnych, najważniejszymi dla Parku, pozostają ekosystemy nieleśne – wodne i bagienne.
Flora jest tu równie bogata i porównywalna z podobnymi obszarami terenów sąsiednich. Na obszarze BbPN stwierdzono 934 gatunki roślin naczyniowych. BbPN jest ostoją dla 53 gatunków roślin naczyniowych objętych ścisłą ochroną gatunkową w Polsce oraz 48 gatunków roślin objętych ochroną częściową. W BbPN występuje 80 gatunków roślin zagrożonych i ginących w skali kraju, spośród nich 34 gatunki zamieszczone są w „Polskiej czerwonej księdze roślin". Do najrzadszych gatunków należą: zanokcica zielona, skrzyp pstry, widłak wroniec, rosiczka długolistna, wąkrotka zwyczajna, tłustosz zwyczajny, płesznik zwyczajny, zaraza niebieska, niebielistka trwała, szachownica kostkowata, kosaciec bezlistny oraz 20 gatunków storczykowatych z najokazalszym krajowym gatunkiem obuwikiem pospolitym (najliczniejsza w Polsce populacja!)
Rozległość obszaru, jego pierwotność i odmienność sprawiają, że w dolinie Biebrzy zachowała się specyficzna fauna w dużym stopniu związana z naturalnymi ekosystemami bagiennymi i wodnymi. Wśród drobnych ssaków uwagę zwraca pospolitość i wysokie zagęszczenie nornika północnego, świadcząca o specyfice środowisk bagiennych. Z pozostałych ssaków na uwagę zasługują: wilk, wydra, łoś i bóbr. Znajduje się tu największa w kraju ostoja łosia. W dolinie Biebrzy obserwowano 292 gatunki ptaków, w tym 195 lęgowych. BbPN jest najważniejszą w Europie Środkowej i Zachodniej ostoją: dubelta, kropiatki, orlika grubodziobego, rybitwy białoskrzydłej i derkacza. Jest też ważnym "przystankiem" dla migrujących siewkowców, kaczek, gęsi i żurawi. Ichtiofauna dorzecza Biebrzy liczy 36 gatunków ryb oraz wielką rzadkość: minoga ukraińskiego - gatunku charakterystycznego dla wschodniej części Morza Czarnego. Stwierdzono tu obecność 7gatunków gadów oraz 12 gatunków płazów. W grupie bezkręgowców rozpoznano ponad 700 gat. motyli, w tym 100 gatunków motyli dziennych. Wykazano obecność 448 gatunków pająków, wśród nich znaczący udział (71) mają gatunki rzadkie znane z nie więcej niż 3-5 stanowisk w kraju, a 10 gatunków pająków znanych jest tylko stąd. W Parku funkcjonuje Ośrodek Hodowli Zachowawczej Konika Polskiego i Rehabilitacji Zwierząt.
W skali całego Parku najważniejsze są dwa czynniki stanowiące zagrożenie bytu wielu ekosystemów i ich walorów przyrodniczych: odwodnienie terenu i zaniechanie ekstensywnego użytkowania łąk bagiennych oraz wypasu bydła przez lokalną ludność. W celu zahamowania sukcesji oraz utrzymania cennych, przejściowych jej stadiów, stosuje się w ograniczonym zakresie ochronę czynną.
Przez teren Biebrzańskiego Parku Narodowego przechodzi 46 znakowanych szlaków i ścieżek edukacyjnych udostępnionych do zwiedzania. Są to szlaki piesze, rowerowe, kajakowe i konne. Ich łączna długość przekracza 2000 km, w tym blisko 500km przebiega przez teren Parku.
Oferta edukacyjna jest bardzo różnorodna i skierowana do wszystkich grup wiekowych, społecznych oraz zawodowych. Obejmuje następujące różnorodne tematy zajęć, np.: „Biebrzański Park Narodowy w pigułce”, „Batalion – symbol Biebrzańskiego Parku Narodowego”, „Ptaki biebrzańskich bagien”, „Wszystko o płazach i ich ochronie”, „Wody rzeki Biebrzy”, „Jedź ŁOŚtrożnie”, akcje czynnej ochrony płazów, działalność wydawnicza i wiele innych.
