Park narodowy położony w województwie lubelskim, w polskiej części Polesia, utworzony 1 maja 1990. Obejmuje liczne bagna, torfowiska i jeziora krasowe oraz naturalne kompleksy leśne z bogactwem flory i fauny, znajdujące się na Równinie Łęczyńsko-Włodawskiej. Powierzchnia parku wynosi 9.760,2864 ha, w tym ochroną ścisłą objęte jest 116,56 ha, ochrona częściową 8314,2052 ha, a ochroną krajobrazową 1329,5212 ha, zaś powierzchnia jego otuliny wynosi 13.624,25 ha[1]. Symbolem parku jest żuraw.
Najważniejszymi ekosystemami PPN są ekosystemy torfowiskowe i wodne, oraz łąkowe, zaroślowe i leśne, tworzące ogromną mozaikę siedlisk.
Roślinność parku jest bardzo bogata. Obfituje w gatunki typowe dla terenów podmokłych i bagiennych. Na terenie parku występuje ponad tysiąc gatunków roślin naczyniowych, z czego 170 to gatunki rzadkie, 75 podlega ochronie gatunkowej, a kolejnych 17 znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Większość gatunków roślin to przedstawiciele flory północnej, wśród których często występują relikty epoki lodowcowej, na przykład brzoza niska, wierzba lapońska czy wierzba borówkolistna. Innymi roślinami północnymi są turzyca bagienna i strunowa, gnidosz królewski oraz rosiczka długolistna. Rzadkie gatunki charakterystyczne dla roślinności atlantyckiej występujące w parku to między innymi wywłócznik skrętoległy i wąkrota zwyczajna[9]. Na obszarze parku wyróżniono 208 różnych zespołów roślinnych, z których 30 prezentuje zespoły leśne i zaroślowe, a pozostałe 178 to formacje nieleśne[10]. Najbardziej charakterystycznymi dla parku zbiorowiskami roślinnymi są torfowiska: niskie, przejściowe i wysokie. Lasy to głównie brzeziny bagienne, ubogie bory sosnowe oraz olsy[7].Równie bogata jak flora jest fauna Parku. Do bardzo rzadkich motyli należy występująca w Parku przeplatka aurinia i maturna oraz myrmekofilne modraszki: alkon, telejus i nausitous.
Największym zagrożeniem dla terenów wodno-torfowiskowych PPN jest oczywiście zmiana stosunków wodnych, które juz w latach 60 i 70 tych na tym terenie zostały poważnie zachwiane z powodu dużej inwestycji jaką była budowa Kanału Wieprz - Krzna. W ramach tej inwestycji przeprowadzono szereg melioracji odwadniających tereny bagienne, przez co wiele cennych torfowisk uległo degradacji. Główne kierunki ochrony przyrody Poleskiego Parku Narodowego to odtwarzanie i ochrona specyfiki stosunków wodnych, oraz ochrona i renaturalizacja ekosystemów wodno-torfowiskowych. Parku prowadzona jest czynna ochrona torfowisk polegająca na ograniczaniu rozwoju roślinności drzewiastej poprzez jej usuwanie.
Na terenie PPN wytyczono 114 km szlaków, a dla lepszego poznania przyrody Parku utworzono 4 piesze ścieżki przyrodnicze i jedną ścieżkę rowerową oraz przy ośrodkach edukacyjnych Parku dwie krótkie ścieżki dla najmłodszych. Ścieżki wiodą przez najciekawsze przyrodniczo i krajobrazowo zakątki Parku.
