Przez cały sierpień serdecznie zapraszamy do Muzeum Przyrodniczego w Smołdzinie na wystawę fotograficzną przedstawiającą przyrodę Wigierskiego Parku Narodowego.
Wigierski Park Narodowy jest jednym z czterech parków narodowych położonych na obszarze województwa podlaskiego. Wody są bez wątpienia największym bogactwem Parku. Leżące w jego granicach 42 zbiorniki wodne zajmują łącznie powierzchnię 28 km2. Przez park przepływa 7 rzek, ich koryta są naturalne, nieregulowane, doliny większości z nich zachowały swój pierwotny charakter. Jezioro Wigry to największy zbiornik wodny, jego powierzchnia wynosi 2187 ha. Lasy Wigierskiego Parku Narodowego stanowią północny fragment Puszczy Augustowskiej. Puszcza ta, wraz ze swą częścią na terytorium Litwy i Białorusi jest największym zwartym kompleksem leśnym na niżu Europy.
Teren WPN-u jest jedynym miejscem w Polsce, gdzie po II wojnie światowej przetrwały bobry, które stopniowo zwiększyły swoją liczebność i rozprzestrzeniły się na sąsiednie tereny. Ślady ich obecności są wszechobecne i łatwe do zaobserwowania: zgryzione drzewa, żeremia, tamy i rozlewiska. Bóbr od chwili utworzenia Parku stał się jego symbolem. Spośród ssaków spotkamy tu gatunki objęte ochroną ścisłą, takie jak: wilk, ryś, liczne gatunki nietoperzy, bielak, smużka leśna, żołędnica i orzesznica. Na terenie Parku zarejestrowano obecność 205 gatunków ptaków, gnieżdżą się tu między innymi 3 pary bielików. Występuje tu też 12 gatunków płazów i 5 gatunków gadów, w wodach żyją 32 gatunki ryb.
Wigierski Park Narodowy udostępniony jest dla turystyki pieszej, rowerowej, konnej, wodnej. Rokrocznie odwiedza go około 100 000 turystów.
Wigry – jedyne miejsce, gdzie człek, nie zrywając współżycia w ludźmi, może spokojnie, nie spiesząc się, uczynić rachunek sumienia, zrozumieć, co uczynił złego i jak winien to naprawić, odetchnąć od zgiełku życia i dojść do równowagi ducha.
Ferdynand A.Ossendowski,
(Puszcze polskie, Poznań 1936)
